در یکی از متن ها گفتیم که قانون را نباید در صف اول عوامل مقصر در قتل رومینا ورومینا های آینده داد.قطعا قانون هم تاثیر گذار است اما نه به اندازه فرهنگ،آموزش،محیط خانواده وجامعه و....
لذا در مقام اول باید یقه موارد بالا را گرفت.
مجازات قصاص صورت مسئله پاک میکند اما ریشه مسئله را حل نمیکند.
فلذا به جای اینکه اعدام ومجازات رو پررنگ نماییم تمرکزمان را روی این موضوع باشد باید ریشه یابی علت یابی رو در الویت بگذاریم.
اینکه چرا رومینا از خونه فرار نمود؟
چرا پدر رومینا قادر به درک دخترش نبود؟
چرا فاصله بین دختر وپدر به خصوص در نسل دهه هشتادی اینقدر زیاد شده است؟
چی شد که پدر رومینا به این مرحله رسید؟
درصورت وقوع دوباره این حوادث آیا شماره یامرکزی برای تحت مراقبت قرار گرفتن این افراد هست؟
نقش دادگاه در پیشگیری از این جرایم چیست؟
چه آموزشی توسط مردم کشور ما به منظور پیشگیری از این حوادث بایستی یادگرفته شود؟
چه خلا هایی در مدارس وجود دارد که منجر به این نوع حوادث میگردد؟
این اتفاقات بیشتر در جوامع روستایی می افتد یا شهری؟ به طور مثال اگر بیشتر در مناطق روستایی اتفاق می افتد در کدوم نواحی کشور رایج تر است؟ آیا نهادی برای این مناطق در نظر گرفته شده؟
و...
پ.ن2:
پدر رومینا ورومینا ها را هیولا سه سر فرض نکنیم.
او آدمی عادی مثل من وشما بوده.
اما با سوادی کمتر،دغدغه ومشغلی های کاری ومالی بیشتر،در فرهنگ مردسالارتر.
پدر رومینا ناگهانی به آنجا نرسیده سلسله عواملی از داخلی وخارچی دست به دست هم داده اند که کار به آنجا رسیده است.
ما سلب مسئولیت از کار پدر رومینا ورومینا های نمیکنیم اما در مجازات نباید شتاب کرد. به قول حقوقی ها از جرم متنفرباش اما مجرم را درک کن.
پ.ن3:
ضمن احترام به دوستان فمینیست،نویسنده فمینسیت نمی باشد این متن گامی اندک برای جلوگیری از مرگ رومینا های آینده است.
اما بدون حاشیه مستقیم برویم به سراغ راه حل ها
راه حل ها:
1)آموزش پایه ای ترین مهارت های زندگی
اولین و مهم ترین راهکار پیشگیری است.
شاید برایتان جالب باشد به طور متوسط در هر سال بیش از 500 هزار مصدوم نزاع به مراکز پزشکی قانونی کشور مراجعه می کنند.
اگر بخواهم راه حلی به یک دولت خیالی پیشنهادی بدهم حتما به او میگویم که آموزش مهارت های زندگی را به خصوص در مناطق محروم در الویت بگذارد.
خلا این موضوع در صداسیما ما نیز دیده میشود.
کاش در کنار پخش سریال های بی سرته برنامه ای تخصصا مثل برنامه نود(خدارحمتش کند...) با یک مجری محبوب برای آموزش مهارت های زندگی بگذارند.
(برنامه هایی گاه وبی گاه در صدا سیما برای این موضوع پخش میشود اما کافی نیست.)
کنترل خشم،عزت نفس،حل تعارض خانوادگی،مدیریت استرس و.... مهم ترین مهارت هایی هستند که درخواست آن ها برای آموزش در سیستم فشل آموزش پرورش بیشتر شوخی است.
اما هر یک از ما میتوانیم رسانه ای برای این آموزش ها باشیم.
2)افزایش شعب انجمن ها مددکاری اجتماعی در مناطق روستایی ومناطق پرخطر تر
معمولا در مناطق روستایی سازمان مدکاری اجتماعی نیست یا اگر هست تعدادش زیاد نیست دولت باید تعداد شعب این سازمان ها را در مناطق محروم افزایش دهد.
یا حداقل جضور مددکار اجتماعی در کلانتری ها برای اخلافات خانوادگی ضروری باشد
حضور آن ها باعث کاهش دعاوی های بیخود والکی است وکار قوه قضائیه نیز سبک تر میگردد.
3)تماس با123
احتمالا شما هم نمیدانید این شماره کجاست.
این شماره اورژانس اجتماعی است. اگر شما یا اطرافیان شما در معرض آسیب ها ومشکلات اجتماعی زیر هستید حتما با این شماره تماس بگیرید شاید جان کسی را بتوانید نجات دهید
گروههای هدف اورژانس اجتماعی شامل افراد زیر هستند:
- همسران آزاردیده و کودکان آزار دیده.
- زنان و دختران آسیب دیده اجتماعی
- دختران و پسران فراری از منزل
- افرادی که قصد خودکشی دارند یا اقدام به خودکشی کرده اند
- خانواده های درگیر در بحران های مختلف.
خیلی از مردمان شهری حتی نمیدانند کارکرد مددکاری اجتماعی چیست چه برسد به مردمان روستا
4)عدم تحویل فوری کودک به پدر ومادر توسط دادگاه ها
دادگاه وقاضی وضعیت رومینا را بحرانی تشخیص نداد واین تحویل اشتباه فرزند به پدر مادر باعث این اشتباه گشت
بایستی آیین نامه ای اصلاح شده در این باره آماده شود که قبل از آنکه کودک تحویل پدر مادرش داده شود بایستی حتما یک جلسه مددکاری اجتماعی آن کودک را ببیند ومددکار اجتماعی باید تشخیص دهد که آیا اوضاع خانواده بحرانی است یا خیر.
علاوه برآن ملاک ومعیار برای دادگاه ها تعریف شود.
به طور مثال
فرار کودک ازخانه به علت جر وبحث (وضعیت نیمه بحرانی)
فرار کودک ازخانه به بحث ناموسی(بحرانی)
فرار کودک ازخانه به علت مورد ضرب وشتم قرار گرفتن(خیلی بحرانی)
و.....
5)برگزاری دوره های روانشناسی برای قضات اطفال ونوجوان وخانواده
برخی از قضات محترم ما نیاز به مشاوره روانشناسی دارند آن وقت چطور صلاحیت رسیدگی به یک پرونده خانوادگی را پیدا میکنند؟
6)درک جهان بینی نسل امروز
این مورد خطابم به پدر مادر هاست
چه بخواهیم چه نخواهیم نسل امروز(دهه 80 و90 )را باید آن طور که هستند بپذیریم ولو مطابق میل ما نباشند.به علایقشان،سبک موسیقی شان،لباس پوشیدنشان احترام بگذاریم.
یادمان نرود که شاید با چوب چماغ فرزندانمان را بتوانیم آن طور که خودمان میخواهیم تربیبت کنیم اما مطمئن باشید آن فرزند فرزندی افسرده خواهد بود و در نبود شما با راه خود را خواهد رفت.
حق انتخاب به فرزندمان بدهیم. دنیای وجهان بینی آنان را درک کنیم لازم نیست قضاوتش کنیم یا بگوییم درست است یا غلط فقط درکش کنیم.
